SCHRIL

SCHRIL

De dag nadat –

 

De winter wil niet weggeweest. Zij kan niet anders. Het gemeende

feestgedruis kent fel de vlagende wind en de kou die daar schraal

tussen zit. Geen tussengebied van het liefdevol beminnen. Wat je

niet weet zie je niet ogenblikkelijk genuanceerd.

 

Dit is de uitdagende verveling. Je stapt door een schrille wereld die

zich niet tot welkom uitgekozen wist, het zoekt naar eigen grond, het

kan nog niet naar buiten. Het is het stilaan ongenoegen dat zich hier

zo pijnlijk wringt.

De meeuwen bedingen zich het wanordelijke brood door de
gedachteloze hand uit het uiteindelijke zicht. We hoeven ons zo
weinig mogelijk getuige. Wij wensen ons om niets, het is het
overtollige eigen. Een achteloos gebaar, een daadwerkelijke
ontkenning.

 

Het onbuigzaam riet vergeelt. Er is intolerantie gebleken tegen het
dagelijkse gedwee. Alles waaiend met de grillen, alles wars van
wat niet star wenst te breken. Hoe kan ik ooit hier heimelijk
verblijven als ik nooit verder kom mij te verbijten?

De struiken bewegen zich nors achter verwijtende ramen. Er is geen

enkele vlucht van vogels die ternauwernood ontkomt aan de grillen
van de tuimelende lucht. Bestaat een elders om alsnog, om de rust,

de mogelijke kalmte? –

 

Elbert Gonggrijp,  Heerhugowaard,  vrijdag 2 januari 2015