VOORBARIG

VOORBARIG

Lente, lente, hoezo –

Als je naam, maar nauwelijks. De ogen, maar
voorlopig. Mocht de winter barmhartig nooit
hetzelfde. Krokus tegen elke volharding in.

Het kruipt de onvolledige aarde, de tijd
tegenstrijdig. Wat wilde je zeggen, wat wilde
je pertinent onwaar. Wat het behelsde. Een

eerste zingen. Een verkillende vogel om
wat hij desondanks de eerste stille wenken.

Het is onvermoed aanwezig. Zou ik net als –

Het duister verweert. Alles ontbeert alles.
Schaduw laat een spoor, achteraf  kent
een laatste voorbarige vloek. Ik zoek. Ik

weet mijzelf nergens. In wat zich het licht,         

omdat het niet kan als ik het moet. In wat

zich zo pril niets. Zo verdomd, zo -


Elbert Gonggrijp, Alkmaar,  maandag 20 januari 2015