LACUNE

LACUNE

Duindagboekgedicht 82
Uitgewerkte Smartphone opname

Moe en stram ligt het duin met een lamlendig lijf
amechtig te zuchten onder een wanhopige trage lucht.
De wind waait desalniettemin mild en vergevingsgezind
door het doelloos Helm om maar niet bij dit lot
stil te hoeven staan.

Het zo te laten voor wat het was, het duin doorsneden
door het kromme pad, de Hooglanders sloom grazend op
hun gemak terwijl de Slechtvalk even snel uit het vizier
vergeefs zijn prooi overzag.

Bijna treurnis jezelf hier te weten, bijna overbodig
om je op deze barre plek te begeven. Alsof hier niets
om leven vraagt en het de overtollige mens zijn
bestaansrecht doet betwijfelen –

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp, 

PWN duinen Bergen aan Zee, 

dinsdag 5 december 2017