OPONTHOUD

OPONTHOUD
Duindagboekgedicht 84
Uitgewerkte Smartphone opname

De dotten wolken gloeien hun noeste arbeid van
het gelukzalig ontwaken in de bundels zonnestralen.
De duinen bedenken zich geen tweemaal, doen
verschrikt de wakkerschuddende wind.

Een vlagend onthaal. In het schrille licht moet het
reliëf weer ingekleurd binnen de lijnen. Het ligt er
vooralsnog onsterfelijk bij, een schimmig raadsel.
Een herhaaldelijk vraagteken.

Een op handen zijnde ontdekking. Het toont een
gezicht, de slaap nog in de ogen. Wanneer het zich
uitrekt is de ochtend reeds voorbij, wordt het een
schouwspel, een openlijk lichaam.

Een ruimte die zichzelf niet tegenspreekt. Een fier
rondbazuinen. Zolang het zich schuilhoudt dient
elke mogelijke woordspeling vermeden –

Gedicht + Foto's Elbert Gonggrijp, 

PWN duinen Bergen aan Zee, 

maandag 18 december 2017