SCHIM

SCHIM

Een tuin van ziende blind, van horen
zeggen, van stilaan zwijgen. Schimmige
gestalten die naar beweging neigen
of in zichzelf verstarren tot
vaag vervormen.

Het is geen koude, geen vorst
maar de ingehouden adem van de
lucht, zo’n dag dat alles kan maar
zo goed als voorbij.

Mis te vatten zover je ernaar
grijpt, onbegrepen zover het licht
zachtjes de tijd verstrijkt.

De uitgestrekte takken tekenen een
voorlopig raadsel. Ik kan altijd opnieuw
beginnen van mijzelf te houden.

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,

vrijdag 22 december 2017