ANTRACIET - Aantekeningen

Antraciet

Uitgeschreven Smartphone opname
tussen Conny en mij

Is dat je een beeld vormt,je ziet ze niet, maar je herinnert ze hoe ze eruit zien.Aan de andere kant kun je zeggen er staat een boom in de tuin,je weet dat het een boom is, maar vooral in de nacht komt het veel meer op je af,kan je soms schrikken van iets dat heel normaal is en ’s avonds vergroot je fantasie zich uit.Je ziet dat het gebeurt. Een gedroomde boom, een bedachte boom.

Het lost allemaalop.Gecondenseerde leegte. Iets suggereren.Ik weet niet of dat het is. Het wordt gesuggereerd. Je ziet het niet, maar je bedenkt het, je denkt erbij. Wat herinner je? Wat? Wat zijn die dingen? Nou, landschappen,dingen hoe de tuin eruit ziet overdag. Ik noem de tuin niet. Wat herinner je je van de tuin? De spiegeling van de vijver,het ondergedoken blad van de waterlelie, de poelslak. Mooi, die had ik nog niet genoemd.

Wat ik mij herinner in de nacht zijn geluiden, de enige getuigen dat er ergens leven is. Dat is het bijvoorbeeld ook als je ’ s nachts in de tuin bent en je hoort geritsel schrikje ervan soms terwijl als je dat overdag meemaakt dan ga je er juist opaf. Het schrikt in het donker af, maar overdag trekt het je aan of gaat ernaartoe als uitdaging. Heel apart eigenlijk.

Maar wat zie je in het duister? Wat vermoed je? Schimmen. Van wat? Silhouetten. Van wat? Nou ja,planten, de atributen die in de tuin staan, daar staan meubels. Je hebt het alleen over de tuin,he? De schutting, het bankje,
welke overdag kleur hebben. Een bankje, beweging van bladeren als je het hoort of net ziet. Je ziet zelfs de deur van de schuur niet meer. Nou ja,de lantaarns blijven zichtbaar. De deur heeft geen toegang.

Als symbool. Alles wordt zo geabstraheerd. Je weet waar de deur zit en je weet waar het raam zit, maar het is allemaal als nuances van zwart en antraciet. Zelfs de klink is er niet meer. Er is geen welkom. Buitengesloten.
Wat ik ook wel doe als ik de tuin inloop om een uur of elf in de nacht thuis kom dan ga ik op de tast,loop
ik voorzichtig in de tuin om het pad te volgen. Je schrijd a.h.w. door de tuin.

Je pakt elk aanknopingspunt wat wijst op een pad. Heeft het met angst te maken? Nee, dan vlieg ik door de tuin.
Maar als beeld? Ja, ik ben vaak wel bang ja. Heel raar eigenlijk. Als ik ’s avonds laat thuis kom dan ben banger dan dat ik overdag thuiskom. Natuurlijk, het is allemaal onzichtbaar, allemaal bedekt. Het is allemaal verstopt zitten, wat zal er verstopt zitten ergens, weet je. Het slaat nergens op,maar....

Elbert Gonggrijp en Conny Lahnstein
Egmond aan den Hoef,
maandag 22 januari 2018