KRIMPSCHEUREN

KRIMPSCHEUREN

Een kerk die oud en verloren. Het gezicht een vergissing.
De gebroken handen, het dagelijks brood. Het landschap gegroefd
langs oneindige linealen. Een fibula die zijn mantel nooit
verloor. Een lukrake terp, lege dorpen.

Wij vergaten wat wij ons lieten zeggen. Het boek een bijbel
die zijn bladzijden verkwanselde. Er is geen hemel, er is de
tijd van horen zeggen. In runen opgetekend, de begraven
paarden. Eenvoud doet scheuren krimpen.

Niemand luistert naar smekende woorden. Hier worden wij
allengs vergeten opdat het hen vergeven zou worden. Zwart en
armzalig de toekomst van dit gebied die een tafellaken
schiep dat in zichzelf dreigt te verdwijnen.

Een streek van dagelijkse dingen die
je pas zegt als ze echt raak zijn –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 28 januari 2018