BEHOEDZAAM

BEHOEDZAAM
Een jaar na mijn psychose

Daar, elders, heb ik  mij doen verkeren, mijn eeuwige hoed,
mijn veren, alsof ik neerstreek vanuit hogere sferen, ja, zo
kwetsbaar kon ik. Omgekomen in mijn kinderlijke fantasie
dat een groter sprookje waande.

Ik zie het er nergens aan af dat ik het zo bedoelde. Ik zie het
er nauwelijks aan af, hier verkramp ik, hier verstar ik, had ik
mijzelf zoveel minder in de gaten dan ik mijzelf hierin
vermoedde, alles even bedacht dan waar.

Ik had te beleven wat ik niemand gunde, hoe lief ik ooit
de vogels ook voerde, zo ’ s ochtends vroeg. Had ik ooit
eerder dit verwarrend alibi aangenomen? Het deed
zich schoppen in de dorrende bladeren.

Maar hier ben ik dan, uitgeput, bezinksel van een dag
die ik maar half in de gaten, waarin ik dit alles een naam
en een toenaam had bedacht, waarover ik God had
te betwisten. Dit was niet enkel leuk achteraf.

Jij, mijn liefste, jij die mij ooit het liefste, zelfs jij
sloot ik buiten, jij die ik het meeste van
alles heb liefgehad. En durf lief te
hebben, dat is zeker.

De hoed is nu enkel des dichters, los van
welke bedachte monoloog dan ook. In
de wind kan je hem soms nog
horen fluiten.

Het is enkel de wind maar, m’n
kind, het zijn enkel wat veren
die een heel verhaal.

In mijzelf verdwaald
kan ik zoveel malen
korter –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  vrijdag 21 oktober 2016
www.natuurgedichten.blogspot.com
Foto selfie Elbert Gonggrijp,  Olvendijk,  Heiloo,  oktober 2015