IN ALLE VROEGTE

In alle vroegte

Als ik je mijzelf bezie, geen antwoord, geen oordeel,
geen excuus, geen lach of traan – waar zou ik staan
vandaag? De dag heeft een gezicht, de jouwe
misschien. Wie spiegel je, wie wens ik mijzelf
hier in alle vroegte?

Er mag zoveel meer dan wat zich in de schaduw – het
vergeten kind voorbij het verdriet dat ik liever niet – ik
zou zo graag – een vergeten – het niet te willen weten
–  rakend aan het zonlicht – in alle vroegte.

Het fluister het mij in, in alle vroegte. Ik probeer het je,
het spiegel het mij en ik geef het uit handen – zoals ik
het nu zelf met liefde verzachten wil – pijn die in stilte
nu – wonden die schrijnen, maar helen.

Pluk de wrange vruchten, maar luister die ene verlate
vogel. Hij probeert nog zang, weet het er ergens nog
van – die blik, die houding – zoveel vertrek al – maar
neergestreken – onderhuids verlangen –

Dat ene moment – in alle vroegte – waarover
ik liever niet, zoals ik het uiteindelijk voor jou
probeer – geduldig als uit de nacht
onvermijdelijk de schemer een
nieuwe dag – 

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  dinsdag 25 oktober 2016

Foto Elbert Gonggrijp,  zonsopgang met condens op motorkap auto,

augustus 2016