HEIMELIJK

HEIMELIJK

Foto van Izaak P. Slagt

Dit is verholen,  achter onwillige lokken verborgen. Maar het wil zo vast
als zeker, ik zie het zoals ik je. Was ik het, een gevoel, nergens anders,
nee, alleen jij, niets bijzonders, maar. Te kijken in je ogen,

Voor even. Grappig, schattig, intiem, dat wis en waarachtig. Weet je
nog dat, dat van toen en toen. We zouden het allemaal kunnen overdoen,
wat zou het. Je bent zo hier als ik daar. He, gezellig. Nog net zo
onveranderd.

Alsof er na al die jaren. Fijn dat je er bent. Ik zie mijzelf denken. Jij
weet precies wat ik bedoel. Dat je het weer allemaal. Alsof het geen
herinneren, alsof het beklijft, nu het lijkt of het staat te gebeuren.

Dat ik immers van je hou, maar meer bij wijze. Omdat je nu zo
dichtbij van man op vrouw. Jij kunt mij alles vertellen, neem het maar
van mij aan, zoals ik aan jou. Hoeveel dichterbij had je.

Dit ben ik, dichter dan dit kan ik niet bij. Ik hou van je, zoals ook je
ogen, je handen. Laat ik het niet aan je verstand dat je heel veel
met je doet, besef dat goed. Ik zou je nooit meer

kwijt, nooit niet, nee. Alstjeblieft. Heb je nog even, een wijntje, een
laatste sigaret. Of ga je. Je mag ook blijven. Als je dat wilt. Je mag mij
altijd, is het hier en nu dan later. O nee, geen bedankje. We blijven
immers altijd vrienden –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  maandag 3 oktober 2016

Fotograaf @ Izaak P. Slagt