STEM XXIII

Stem XXIII

Bij mijn vader op bezoek

Afstervend Hoefblad waart het moederbeeld gelijk. Het had

bij leven het vergankelijke  nooit verkozen. In het aardse


verpozen had het zich zoveel mooier uitgedacht.

Als zij zich nu eens zelf zag, spiegelde zij zich de roerloze

bomen, las zij de windstilte in de bedaarde nazomer, wist

zij zichzelf verbonden zonder die ander, het onzekere

voor lief genomen? Het blijft gissen waar haar

natuur zich heimelijk verborg.

Hitte verhindert elke interpretatie, luistert loom een

onaangedaan uitzicht. Ik hang van scherpe schaduwen

aan elkaar, maar rek mijn oordeel uit om niet te snel

ter overweging. Zij was immers zoals ze was.

Zij is niet wie zij ontbreekt, zij was beminnelijk als

liefde en open voor wie haar code kraakte

Losse puzzelstukjes tot het past.

Onwezenlijk het water dat in een eender coloriet

diepe voren tracht te varen, de beschoeiing vloeibaar

beroert in zacht deinende tonen. De hekgolven

besluiten elke historie, dempend en dralend

nadat het zich openbaarde.

De schrille trillers van de Oeverlopers omspannen het

zwerk ten teken dat hun alarm herhaaldelijk onraad kent.

Of het gemeend is laat ik aan derden.

Zal ik dan de eerste zijn mijn schepen te

zullen verbranden zoals nu ooit jij? –

Elbert Gonggrijp, Akersloot, Parkeerterrein veerpont, dinsdag 23 augustus 2016
Foto Elbert Gonggrijp,  augustus 2016