VERZILT VERPOZEN en ONTHEEMD

Verzilt verpozen

We eigenen onze weg.

Bochtig repeteren we

de namen van inheemsen,

zeldzaam. Weidsheid

wijzend, tot aan grazige

luwte. Wil traag en

ondoorgrondelijk.

De handen open tot

verstuiving, want alles

verandert, niets beklijft

tot geluk.

De onbekenden kleuren,

ontvankelijk voor wat zingt,

rust of beschut wil. Of tot

zoet verleiden.

Alles bot uit, ontspruit,

Maar het oog wil haar

ampel herkennen. Zij vraagt

geen onderscheid, berust

in haar lot.

Zij verdort desnoods.

Conny Lahnstein

12 juli 2016

ONTHEEMD

Antwoord op Conny Lahnstein “ Verzild verpozen “

N.a.v. ons bezoek aan de PWN duinen bij Bergen aan Zee

In elke determinatie keert het inzicht altijd terug op
haar schreden. Ik wil het beeld ondoorgrondelijk
uitproberen, het zand stuift vrijelijk uit de
hand.

Hoe sterk ik mij ook vastklamp. Alles lijkt met
naam verloren, vereenvoudigt haar kleurenpracht
tot simpele bewoordingen. Krijg ik ooit zo
een daadwerkelijker thuis?

De wind ruist zachtjes, ik kan het ampel horen.
Het welvend duin een vluchtige zomer, het pad
een achterwaarts vergeten.

Ik dool mijn natuur, grijp mis naar stilte. Dit
is het en dat. Maar kortstondiger dan kennis

ooit zal beseffen. Een vogel van silhouet
begenadigd met haar vergissing.

De doos van Pandora dicht te doen, opdat
ik de elementen en mijzelf een werkelijk
ik. Opdat wat vergankelijk is blijvender
het netvlies streelt –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  woensdag 13 juli 2016

Foto's Conny Lahnstein, PWN duinen bankje BE-30,  dinsdag 12 juli 2016