IETS DERGELIJKS

IETS DERGELIJKS

Wie ben ik als diegene die de dingen opnieuw
ordende omdat het zo moest, de boom naast
de schuur, de spiedende merel in het gras,
het kunstwerk aan de muur, jij die alras
eenzelfde poging doet om werkelijk
thuis te komen?

Ik vermoed ergens een buiten achter deze
plek in de duinen waar ik ooit eerder gelukkig was.
Alles had zijn vorm van schoonheid, hoe ruw
en weinig zachtzinnig ook. Het was natuur en
hoe eigengereid kon het zijn.

Ik heb lief wat ik eerder beminde, ook jij mijn
lief, maar het dient opnieuw uitgevonden, het spel

der gelijkgezinden. Alsof ik nu van je vervreemdde,

alsof ik jou nooit kende. Alsof dit de tijd.

Het wintert terwijl ik verlang naar warmte.
In het schaduwspel van het duister vermoed ik

vaag de contouren van ik overdag kon
benoemen voor waarachtig. Zal jij dan
blijvender zijn dan die ene bange
gedachte dat niets blijvend zal
blijken? –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  woensdag 2 december 2015