In grote lijnen

In grote lijnen

Wij hebben onszelf een geschiedenis afgelegd die nu
een eendere geschiedenis met een nieuw gezicht. Het
wordt er niet jonger op. Het ruikt naar zout en
verwaait onze haren. De vuurtoren een baken,
een pijler in onze voorlopige oriëntatie.

Als voormalige badgasten frequenteerden wij de
zeereep, maar vonden onze origine niet. Dit was
het afgebakende van er even tussen uit, nu ons
hedendaagse thuis, een richtlijn van opnieuw
geaard gaan raken.

Een territorium voor uitgelaten honden. Het voormalig

struinen op het strand. Maar hoe ontmoet je die ene

visser die zijn ziel aan de zee terwijl jij enkel tuurde

naar die beeldschone einde gebiologeerd door de

eeuwig zakkende zon of de meedogenloze branding?

Ergens moet er een verhaal verteld dat het ogenschijnlijke

overstijgt. De meeuwen weten het in grote lijnen. Dat de

essentie altijd en overal hetzelfde blijft. Dat hun vlucht
telkens even veranderlijk dezelfde koers vereist. Hoe

ondoorgrondelijk het plot ook –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  vrijdag 4 december 2015