VANITAS

VANITAS

Nee, nooit. Zou je het benaderen, het verdwijnt roemloos
in de struiken, verlept de bloemen, o weelde, o vreugde. Wat
van ons overblijft. Ijdelheid, in handen van de dood,  los

van de moederschoot, happend naar adem.

Schik het tot die compositie die het tot een zinnebeeldig
stilleven maakt, gerangschikt naar eigen aard, wenselijker
verhoudingen meegegeven. Dit was zoals het ooit leek
bedacht, natuurwetten gelijk.

Alles wat tijdelijk schijnt, schedel, zeepbel, gedoofde kaars
in een perfecte staat van orde voor het oog zichtbaar vast te
leggen en dan. Vergankelijk van waarde tot het stof der
aarde, uiteen gespat, vergeten, vervaald –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 28 mei 2018