ENTROPIE

ENTROPIE
Ameland gedicht 27.

Nu ik het niet meer over kan doen, het
over laat aan de ijzige nacht, het traag
banend vuurtorenlicht, alles tergend
ten ruste –

dan nog. Waar de dieren waren, waant
zich nog een verhaal, liggen de
dennennaalden zachtjes te sterven
in een bedje van afbraak,

rijpt rijp velden en wegen, een
mogelijke toenadering tot de leegste
stilte – en toch –

zo verloren als het voelt ontdoet
het zich van het kleinste geluk,
verwijst het naar regen en wind.

Dat ik dat ben, huiver in de
laatste uren, onder de koude
dekens van bevroren
ideeen.

Ik vang ze vluchtig,
raap ze op, behoor
ze niet toe.

Achter de trage wolken
de wassende maan, om in te

verbleken, te verdwijnen, te
vergeten wie ik zojuist
nog uitprobeerde.

Wakker te zijn zonder
de minst geringste kans
gehoor te geven aan
wat zich zo duidelijk
buiten mij om –

Elbert Gonggrijp,  Hollum,  Ameland,  maandag 14 november 2016

Foto @ Conny Lahnstein,  Ameland,  november 2016