ONVERMINDERD

ONVERMINDERD

De wereld mag van zijn voetstuk gevallen – gedoemd
tot razernij en niemand de deur – de bomen een
skelet, het rondwarend blad, de bloem gebroken
in haar knop –

Het gebeurt mij nog. Ergens is er nergens stilte nu
een enkele vogel een Roodborst kweelt, de Spreeuw
gebroederlijk een grapjas schettert. Ik bedoel je –

Alles is er nog – in het verborgene en aanwezig voor het
bewuste oor en oog. De tuin een geduldig wachten –

Zelfs als alles nihil en overig. De kleine vijver huist
nog zijn trage Poelslak alsof niets veranderde.

Zo zie ik jou – in het minst geringste loutert liefde
haar werkelijke ogenblik – onverminderd. Of nu
de overvliegende Ganzen een andere overweging -
ze keren telkens weer terug – om het steeds
over te zullen doen.

Herinner het je – wat lijkt te kwijnen
ligt slechts ten ruste, hoe doods
en onzichtbaar nu ook –

Elbert Gonggrijp,  tuin Egmond aan den Hoef,  woensdag 23 november 2016

Foto Elbert Gonggrijp,  tuin Egmond aan den Hoef,  woensdag 23 november 2016