MISSCHIEN

MISSCHIEN
Duindagboekgedicht 101

Uitgewerkte I-Phone opname

Het duin kijkt mij vragend aan alsof hij mij
nog nooit eerder heeft aangekeken. Hij is
zoveel ouder dan ik, ik besta maar een
mensenleven lang.

Zijn lijnen zijn als een gezicht, een volwassen
zomer, fier en heldhaftig . De Graspiepers
vieren hun vrolijk resoneren, het zingen
van een vergeten vreugde.

Hoe ik hem herkennen zal. Wanneer hij glimlacht,
glimlacht hij struiken, gras, halmen, opengereten
zand. De wolken een kille bedoening, zij houden
hier niet stand.

Hij blijft nooit dezelfde, maar toch. Hij ligt er
voor het oprapen, ik sorteer de namen bijeen tot
een sluitend geheel. Ondertussen blijft hij
zich geduldig bekwamen –

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,
woensdag 13 juni 2018