SYNCOPE II

SYNCOPE II

Wij, wij waren niet eens wij, wij streefden
niet naar geluk, geluk was een gat in de heg,
geluk was een kat zwart in de nacht, een
onzichtbare vacht.

Wij vielen uit de toon, de leegte keek ons
aan. Dit is de plek die van ogen spreekt. Hier
keert hij altijd terug als je niet kijkt, als je
opkijkt, als je je vergist.

Hier herstelt het gat zichzelf. Hij is hier
immers nooit geweest, hij verbleef hier als
gewoonlijk altijd, leven of dood.

Dat er iets van liefde ontstaat voor wat
je liever niet, eerder nooit, een plek om te
vergeten zo mooi. Alles ontregelt, alles
uit de maat.

Maar het gat, het onherroepelijke gat dat
van een feit een vergissing maakt, een bewijs
of hij daar zit of misschien nooit.

Hij likt zijn vacht toch wel buiten ons om,
elders of in het verborgene van een
zelfverkozen honk. Of hij daar een

gat in zag –

Elbert Gonggrijp,

Egmond aan den Hoef,
dinsdag 19 juni 2018