SYNCOPE V

SYNCOPE V

Toen de fragiele akkerkool jou geel omkranste, dat
gapende zwarte gat, alles wat je deed was leegte, was

stiller dan leeg. We hoefden niet te kijken, geluk
viel hier danig uit de toon. Dit was zoveel alles
als jij nu, maar hoe.

Jij likte ondertussen wel je vacht, zwart als de nacht,
je lag daar ergens waar wij je niet dachten te zien, je
lag daar zo onverschillig kat. Maar dat zwarte gat,
hoevaak hebben wij er ons in vergist, dit had jij,
telkens meer.

Wij waren niet eens wij. Het had allemaal anders
gekund, zoveel dichterbij, zo leeg en zwart  als dit
onbekende gat, daar onder de bramen. Het had
je net zo goed aangekeken en niet langer
over zichzelf gezwegen.

Er is zoveel uitzicht dat je liever niet. Doodgaan
kent geen grenzen. Een gapend gat en dan heb je

het wel gehad. Je bent zoveel nergens, iedere

dag. Ik herinner mij waar ik je vergat.
Ik vergiste mij telkens weer –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 20 juni 2018