DE GEOORLOOFDE STEM
Voor Odile Schmidt
Hoe
ik mijzelf ook interpreteer, hoe zou het
de ontluikende roos als ik haar niet tot liefde
verkoos, ondanks de naderende winter?
de ontluikende roos als ik haar niet tot liefde
verkoos, ondanks de naderende winter?
Ik
overweeg haar bloem zorgvuldig, heroverweeg
een hoopvoller bestaan, noem haar met name
poëzie. Hoeveel daadkrachtiger kan zij zijn?
een hoopvoller bestaan, noem haar met name
poëzie. Hoeveel daadkrachtiger kan zij zijn?
Hoeveel
blad vervalt als deze tijd ongenaakbaar
aan zijn einde komt als niet de optimistische
mens in mijn woorden toekomst hoort?
aan zijn einde komt als niet de optimistische
mens in mijn woorden toekomst hoort?
Ik
geloof een onwaarschijnlijke weg die
ongehinderd achteraf zijn oorspronkelijke
betekenis krijgt, een danig spiegelbeeld
van wat ik mijzelf heb toegedicht.
ongehinderd achteraf zijn oorspronkelijke
betekenis krijgt, een danig spiegelbeeld
van wat ik mijzelf heb toegedicht.
Ik
hoor een stem in dialoog. Hoeveel
oprechter mijn koers die in het hier en nu
alvast zijn vlinders vangt, het licht als
veelbelovend beschouwt?
oprechter mijn koers die in het hier en nu
alvast zijn vlinders vangt, het licht als
veelbelovend beschouwt?
Ik
wandel het kind aan de hand
van zijn schepping en speel het
goedmoedige dier –
van zijn schepping en speel het
goedmoedige dier –
Elbert
Gonggrijp, Alkmaar, vrijdag 20 november 2015
1 comment:
Wow, ik word stil van dit gedicht voor mij. Het raakt me diep, en doet me beseffen, ja, dat er een kloof is tussen mensen maar dat deze kloof soms eventjes dicht is. Even kunnen we samen op weg gaan, een eind samen wandelen, om rijker door inzicht ieder ons eigen weg voort te zetten.
Dank je wel Elbert dat je dit gedicht voor mij geschreven hebt.
Post a Comment