Om mijn stilte heen

OM MIJN STILTE HEEN

Voor Annemie Vandormael

Een ontluikende vogel wiekend naar zijn
zonsopgang heeft zich niet langer doen
verscheiden in het allerijl. Een duister
silhouet met een obscuur signatuur.

Een archaïsche reiger krijsend in zijn barre
vlucht verhief zich zijn macaber postuur,
vereeuwigde zijn nabeeld tot een doofstom

zwijgen van ongekend weleer.

Ik was ooit eender versteend als beeld,
maar kwam fier verheven terug voor
niemand meer beducht ten allen tijden.

Statig beweeg ik mij traag op eenzelfde hoge

poten, verraad mijn herkomst in moerassige
contreien, trage telganger her en der

weloverwogen.

Om mijn stilte heen de argwanende waakzame

prooi. Ik spied en spiets als het moet de eeuwige

cirkel van het leven. Als blikken konden doden.

Ik verstijf alvorens ik –

Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  zaterdag 7 november 2015