Een theorie van niets

Een theorie van niets

De kat sluipt om het huis, weet van geen prooi,

zoekt zich comfort tussen stilstand en vangst,
likt vertwijfelt zijn vacht in de hopeloze nacht.

Niemand geeft thuis, men slaapt, weet nergens van.
Hoe zou het zijn om een werkelijker mens te zijn?
Het stormt en de dag weet zich geen raad.

Iedereen slaapt, ik heb de nacht doorwaakt, jij
weet nergens van, bent met mij opgestaan, ik
hield je wakker vannacht.

Waaraan denken wij nu, nu de tijd nog open
ligt om de stille uren een vorm te geven, nu
alles nog stilstaat in zijn nieuwe belofte?

De wind waait ongedurig de ontvankelijke
bladeren, alles ritselt in het gras, alles valt
van de rumoerige bomen.

Als de slaap weer intreedt waar blijven dan
onze dromen, gaan onze ideeën nog ergens
heen. Ik ben mij gewaar hoe betrekkelijk
ik in deze wereld sta.

Ik kijk mijzelf het enig juiste moment. Dat
de as van mijn sigaar zich wegwaait in
vonken en ik mij dit moment herinner
als het enig juiste –

Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  zaterdag 13 november 2015