Niets bijzonders

Niets bijzonders

Mijn poëzie benadert alles wat mij omringde, ik
werd een God gelijk, omarmde elk principe. Nu

leidt elk detail tot een geringschattende

observatie.

Heb ik daadwerkelijk zielsveel van je gehouden?
Wil alles wel bij name benoemd? In mineur
vind ik slechts valse akkoorden, weet de
herfst zich minderwaardig.

Kan iemand mij voor deze perceptie behoeden?
Alles ademt weerzin, niets wil voorspoediger
dan te wachten. Ik scherp mijn zintuigen met

wat zich helder voor ogen boekdelen
spreekt.

Ik leef mijn alibi enkel door present te zijn. Daar ga

ik, doe mij niet na, ik besta. Maar noem het geen naam,

laat mij in vrede de enige werkelijke waarde. Een

eenvoudige vraag die telkens moet herschreven –

Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  vrijdag 6 november 2015