PSYCHOSE IN PARIJS

PSYCHOSE IN PARIJS

Na Parijs en mijn psychose

Toen ik dacht God te zijn had ik alras in de gaten
wat ik vergeten was. Je kan zaaien, wat je wilt,

maar moet bij het oogsten nooit op je lauweren
gaan rusten.

Toen God nog slechts een stem in mij was en ik

enkel door de gevolgen op mijn lauweren kon

rusten, moest ik met lede ogen toezien hoe

verdorven de wereld niet was,

onverhoeds onschuldigen durfde doden in koelen

bloede, noem in het huidige Parijs, in het voormalig

Londen, het maakt voor het verhaal niet uit. Als

beesten te keer, zogenaamd zelf bij vol verstand.

Als ik God was werd het probleem meteen verholpen,

maar hoe doe je dat dit keer ook alweer? Oog om
oog,  met de vinger op de knop, een bombardement,

met eenzelfde machinegeweer?

Ik doe een vergeefse poging tot leven. Dat het in
liefde wil bedreven is een essentieel principe. Ik
zaai en ik oogst wie ik mijn naaste wil heten.

Wie mij navolgt is alles wat ik nastreef.

Mocht ik hierin God heten is bijzaak –

Poëzie: @ Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  zaterdag 14 november 2015

Schilderij: @ Ellis Tertoolen(1951-2011)

Gevallen Engel